Vloerlakverf, Lakverf voor hout en meer ...

Vloerlakverf

Men maalt eerst het pigmentmengsel, dat de gewenste kleur geeft, met zoveel sneldrogende lak als nodig is voor het vormen van een dikke maalbare verfpasta en verdunt dan met meer lak, iets oplosmiddel en ca. 5 % siccatief, berekend op de hoeveelheid lak. Als lak gebruikt men of een goedkope harsester-houtolielak of beter een kunsthars-houtolielak.

Vloerlakverf

De samenstelling van het bindmiddel kan hier bijna tot in het oneindige gevarieerd worden. De hoofdzaak is steeds welke prijs men voor de grondstoffen wil besteden. Verder hangt de kwaliteit van de lakverf natuurlijk voor een groot deel af van de zorgvuldigheid waarmede de lak bereid werd. Om een zo goed mogelijke vloeiing te verkrijgen wordt de gebruikte lijnolie eerst tot standolie verkookt. De houtolie moet zoodanig voorbehandeld worden dat ze glad opdroogt. Verder mag de hoeveelheid siccatief niet te groot zijn, daar dan het gevaar van rimpelig opdrogen bestaat.

In harsen bestaat tegenwoordig door het grote aantal kunstharsen, dat in de handel komt, een zeer grote keuze. Terwijl men vroeger voor witte lakverven steeds op standolie met weinig dammarhars aangewezen was, beschikt men tegenwoordig over absoluut kleurloze kunstharsen, die in zich de eigenschappen van standolie en hars vereenigen. Met deze kunstharsen is het zelfs mogelijk een lak te maken, waarmede men witte verf over kan lakken, namelijk de alkydharsen.

De belangrijkste groepen der kunstharsen zijn of uit fenol en formaldehyde opgebouwd of uit ftaalzuuranhydride en glycerine, in vele gevallen chemisch met vette oliën gecombineerd. Deze laatste soorten hoeven meestal slechts verdund te worden en met siccatief gemengd om een goede lak te leveren.

De fenol-formaldehyde-typen vormen met houtolie en lijnolie lakken, die zeer hard drogen, ze verkleuren echter alle in het geelachtige. Voor buitenwerk verkookt men deze kunstharsen met olie in een verhouding van 1 : 4, voor binnenwerk gewoonlijk in een verhouding van 1 : 2. De ftaalzuuranhydride-harsen worden vooral voor witte lakverven en voor licht gekleurde lakken gebruikt, die ingebrand moeten worden.

Het drogen van olieverven en olielakken wordt bespoedigd door siccatief; hier is men echter aan grenzen gebonden. Wanneer men te veel siccatief toevoegt begint de lak langzamer te drogen en in bepaalde gevallen wordt de lak in het geheel niet meer goed droog en blijft nakleven. De juiste hoeveelheid siccatief moet voor een bepaalde laksoort steeds door proeven bepaald worden. In het algemeen mag het gehalte aan het metaal, dat de droging veroorzaakt, bij lood niet hoger liggen dan 1%, bij mangaan niet hooger dan 0,5% en bij cobalt niet hooger dan 0,05%. Bij combinaties van de verschillende metalen liggen de optimale hoeveelheden nog lager. Bij de bekende combinatie loodmangaan mag men niet meer dan 0,5% lood en 0,1% mangaan nemen. In vele gevallen, wanneer het metaal aan bepaalde organische zuren gebonden is, komt men met nog minder uit.

De droogsnelheid wordt hiernaast bepaald door de verhouding van olie tot hars. Hoe meer olie, hoe vetter de lak is, hoe langzamer droogt de lak, hoe duurzamer is deze ook. Verder droogt een lak, die veel houtolie bevat, weer veel sneller dan een lijnolielak. De lakfabrikant heeft hier dus alle mogelijkheden zijn lak aan het doel waarvoor ze bestemd is aan te passen.

De glans van een lakverf hangt natuurlijk zeer sterk van de soort lak af, verder echter in zeer hoge mate van de verhouding van pigment tot lak. Grote hoeveelheden pigment doen de lakverf meer mat opdrogen, kleine hoeveelheden pigment beïnvloeden de glans minder en een lakverf met veel lak en weinig pigment droogt met een zeer hoge glans op. In het algemeen zal men bij het opbouwen van een glansverflaag een dergelijke vette lakverf als laatste laag toepassen.